Plan przekazania majątku Pablo Escobara ofiarom konfliktu – kontrowersje i wspomnienia dawnego imperium

Prezydent Kolumbii, Gustavo Petro, ogłosił w czerwcu 2025 roku plany przekazania dawnej posiadłości Pablo Escobara – słynnej Hacienda Napoles – w ręce rolników oraz ofiar długoletniego zbrojnego konfliktu w kraju. Projekt ten wywołał szerokie dyskusje i krytykę ze strony zarówno opinii publicznej, jak i części polityków, którzy uważają, że decyzja ta może przywracać do pamięci ponure dziedzictwo jednej z największych karteli narkotykowych w historii świata[1][2][4].

Hacienda Napoles, niegdyś luksusowa rezydencja Pablo Escobara, stała się symbolem bezwzględnego bogactwa i przemocy z czasów rozkwitu kartelu medylińskiego. Gwarancja przekazania tego miejsca społecznościom poszkodowanym w konflikcie wewnętrznym ma stanowić rodzaj rekompensaty, jednak część Kolumbijczyków wyraża obawy, czy nie będzie to przypadkiem gloryfikacja przeszłości kartelowego imperium.

Decyzja prezydenta Petro wpisuje się w szerszy kontekst działań władz Kolumbii, mających na celu odcięcie się od tzw. „narkoturystyki” oraz zamykanie miejsc związanych z dziedzictwem Escobara. W 2019 roku zburzono budynek Mónaco, w którym mieszkał Escobar wraz z rodziną, a w 2023 roku zlikwidowano Muzeum Dom Pablo Escobar prowadzone przez jego brata Roberta.

Kontrowersje wokół dawnego majątku Escobara są tym bardziej żywe, ponieważ po latach jego śmierci pozostaje on jednym z najbogatszych i najsłynniejszych bossów narkotykowych w historii. Szacuje się, że Escobar przez kilkanaście lat działalności zgromadził fortunę nawet przekraczającą 500 miliardów dolarów, z czego znaczna część została ukryta i do dziś nie została odnaleziona[5]. Jego majątek był trudny do oszacowania – sam Escobar trafił na listę miliarderów Forbesa w latach 1987–1993, a w 1989 roku znalazł się na siódmym miejscu wśród najbogatszych ludzi świata.

W ostatnich miesiącach media informowały także o uwolnieniu w Kolumbii byłych partnerów Escobara, takich jak Carlos Lehder, szef kartelu medylińskiego, co dodatkowo przywraca pamięć o epoce nieokiełznanej przemocy i bezkarności w Ameryce Łacińskiej[3].

Propozycja prezydenta Petro stawia pytania o to, jak Kolumbia powinna upamiętniać swoją trudną przeszłość i czy przekazanie Hacienda Napoles społecznościom dotkniętym wojną będzie rzeczywistym krokiem ku pojednaniu, czy też jedynie kolejnym rozdziałem w historii kartelu, który trudno będzie zapomnieć.